ازرده شد جان و تنم زین بیش ازارم مکن 

بیزاری از خلقم بس است  از خویش بیزارم مکن 

من تشنه ی سرمستیم  بیمار درد هستیم 

از شربت فرزانگی پیمانه سرشارم مکن 

جام فراموشیم ده  تیمار خاموشیم ده 

داروی بیهوشیم ده زنهار هشیارم مکن 

گر لحظه ای مرغ خیال گیرد سرم را زیر بال 

ور خار باشد بسترم زان خواب بیدارم مکن 

غفلت فزا شو چون شراب  محنت زدا شو چون رباب 

نه ماه شو نه افتاب  روشن شب تارم مکن 

ای سر خود نشناخته  در سر مردم تاخته 

گر سر  تو اینست و بس  واقف ز اسرارم مکن 

ای کنجکاو نکته جو عیب کسان با من مگو 

 و زبدسگالان دو رو  زشتی پدیدارم مکن 

ادامه برای بعد ....