از خدا نمی رسد صدا ( گزیده ای از شعر فریدون مشیری)

ای ستاره ها که از جهان دور              

چشم تان به چشم بی فروغ ماست!

نامی از زمین و بشر شنیده اید؟

در میان ابی زلال اسمان                    

موج درد و خون و اتشی ندیده اید؟

گوشتان اگر به ناله ی من اشناست

از سفینه ای که می رود به سوی ماه

از مسافری که می رسد ز گرد راه

از زمین فتنه گر حذر کنید !

پای  این بشر اگر به اسمان رسد

روزگارتان چو روزگار ما سیاه ست!

ای ستاره ای که پیش دیده ی منی!

باورت نمی شود که : در زمین

هر کجا  به هر که می رسی

خنجری میان مشت خود نهفته است

پشت هر شکوفه ی تبسمی

خار جانگرای حیله ای  شکفته است!

ای ستاره ما سلام مان بهانه است

عشق مان دورغ جاودانه است.

.......

ای ستاره باورت نمی شود:

در میان باغ بی ترانه ی زمین

ساقه های سبز اشتی شکسته است

لاله های سرخ دوستی نهفته است.

.....

ای ستاره باورت نمی شود!