نیایش

ای افریدگار!

دیگر به سرد مهری  خاکسترم را مبین

امشب صفای آبم و  گرما ی آتشم

امشب  به روی تست دو چشم نیاز من

 امشب به سوی تست دو دست نیایشم

امشب ستاره ها همه در من چکیده اند

سرب مذاب پر شده در کاسه ی سر من

هر قطره ای زخون تنم شعله می کشد

من آتش روانم ! من اتش ترم!

امشب به پارسایی خود  دل نهاده ام

ای آفتاب وسوسه  در من غروب کن!

آن رودخانه ام که تهی مانده ام از آب

اه ای شب بزرگ تو در من رسوب کن!

زین پیش اگر به کفر گشودم زبان خویش

زین پس بر آنم که بشویم لب از گناه

ای افریدگار !

در چاه شب به سوی تو امید بسته ام

تا بشنوی صدای مرا از درون چاه

هر چند پیش چشم تو کوچکترم از مور
بر من بزرگواری پیغمبران ببخش

جز غم  هرانچه که به من وام داده ای

بستان  و بیشتر کن و  بر دیگرن ببخش!

نام تو بر نگین دلم نقش بسته است

این خاتم وجود من ازرانی تو باد

دانم اگر چه پیشکشی سخت بی بهاست

شعرم به پاس لطف تو  قربانی تو باد !!!

نادر نادرپور