دلم میخواست بودی و میدیدی 

اما چه کنم که دلتنگی هام به چشمت نیومد..

هنوز دارم تو قلبم احساسش میکنم !!!

فکرکنم به این خاطر هست که من نخواستم او نباشه .

تو این شلوغی تمام وقت احساس کردم یه چیزی نیست کمه 

نکنه گمشده یا اینکه داره کم رنگ میشه  نمیدونم.  

نمیدونم اصلا هست با اینکه من نمیخوام 

وای خدا داری میبینی من سر درگم هستم. 

دلتنگی به سراغم میاد این یعنی ....................

دلیل بودن تو

هر کسی دوتاست .

و خدا یکی بود .

و یکی چگونه می توانست باشد ؟

هر کسی به اندازه ای که احساسش می کنند ، هست .

و خدا کسی که احساسش کند ، نداشت .

عظمت ها همواره در جستجوی چشمی است که آنرا ببیند .

خوبی ها همواره نگران که آنرا بفهمد .

و زیبایی همواره تشنه دلی است که به او عشق ورزد .

و قدرت نیازمند کسی است که در برابرش رام گردد .

و غرور در جستجوی غروری است که آنرا بشکند .

و خدا عظیم بود و خوب و زیبا و پراقتدار و مغرور .

اما کسی نداشت ...

و خدا آفریدگار بود .

و چگونه می توانست نیافریند .

زمین را گسترد و آسمانها را برکشید ...

و خدا یکی بود و جز خدا هیچ نبود .

و با نبودن چگونه توانستن بود ؟

و خدا بود و با او عدم بود .

و عدم گوش نداشت .

حرف هایی است برای گفتن که اگر گوشی نبود ، نمی گوییم .

و حرفهایی است برای نگفتن ...

حرف های خوب و بزرگ و ماورائی همین هایند .

و سرمایه ی هر کسی به اندازه ی حرف هایی است که برای نگفتن دارد ...

و خدا برای نگفتن حرف های بسیار داشت .

درونش از آنها سرشار بود .

و عدم چگونه می توانست مخاطب او باشد ؟

و خدا بود و عدم .

جز خدا هیچ نبود .

در نبودن ، نتوانستن بود .

با نبودن نتوان بودن .

و خدا تنها بود .

        هر کسی گمشده ای دارد .

                             و خدا گمشده ای داشت

کاش می شد سرزمین عشق را در میان گام ها تقسیم کرد
کاش می شد با نگاه شاپرک عشق را بر آسمان تفهیم کرد
کاش می شد با دو چشم عاطفه قلب سرد آسمان را ناز کرد
کاش می شد با پری از برگ یاس تا طلوع سرخ گل پرواز کرد
کاش می شد با نسیم شا مگاه برگ زرد یاس ها را رنگ کرد
کاش می شد با خزان قلب ها مثل دشمن عاشقانه جنگ کرد
کاش می شد در سکوت دشت شب ناله ی غمگین باران را شنید
بعد ، دست قطره ها یش را گرفت تا بها ر آرزوها پر کشید
کاش می شد مثل یک حس لطیف لابه لای آسمان پرنور شد
کاش می شد چا در شب را کشید از نقاب شوم ظلمت دور شد
کاش می شد از میا ن ژاله ها جرعه ای از مهر با نی را چشید
در جواب خوبها جان هدیه داد سختی و نا مهربانی را شنید

گفت دارم سعی میکنم روحیه مو درست کنم .

عقلمو سرو سامون بدم ......

کی باورش میشه که یه نفر اینقد زود بتونه همه چی رو انکار کنه. 

تمام چیزهایی که یه روز خودش قصد ساختنشو داشته  و درستش هم کرده

و الان خراب کردن وساختن یه دنیای  جدید . 

باز هم باید بگم خدا بزرگه  خدا همیشه هست  هم واسه اونا که ویران میکنن 

همه واسه اونایی که میسازن. 

و البته همیشه خدا هست واسه کسانی که دلشون رو صاف و صیقلی نگه میدارن با تمام 

نداشته ها و کم و کاست ها..